Over ongewenste huwelijksaanzoeken..

Jessica was zo chaotisch tijdens het inpakken van haar tas dat ze vergeten is de stapel met broeken/rokken in te pakken.. dus loopt ze al dagen in een skinnyjeans, niet heel comfy in dit tropische klimaat. Het enige rokje dat ze had komt tot net boven de knie. De mannen schijnen hier wild te worden van knieën, dus deze was niet geschikt. Dus, gingen Miriam, Priska, Jessica en ik samen met Loveth, een dayworker uit Nigeria, op kledingjacht. Ik ben blij dat ik nog leef.
Zoals ik al ergens eerder had geschreven, beweegt iedereen zich hier voort per zemmyjoan, een brommerachtig iets. Voor het idee; Cotonou heeft 800.000 inwoners en er wordt geschat dat er 80.000 zemmyjoans rondrijden. Dat is veel!! Als je ook maar 1 seconde de indruk wekt dat je van plan bent stil te gaan staan, stopt er een man (vrouwelijke bestuurders heb ik nog niet gespot) in een gele polo om je voor 20 centen (eerst even afdingen) naar de andere kant van de stad te brengen. Door Mercyships wordt ons ten zeerste afgeraden om van deze taxidiensten gebruik te maken. Dit omdat 1. je geen helm draagt 2. je waarschijnlijk verder ook zomers gekleed bent 3. je met 60-70 km/uur door de stad scheurt 4. er geen verkeersregels lijken te zijn waardoor je 5. met je knieën op 5 cm na elk verkeersobject schampt en 6. er per dag alleen al in Cotonou zes zeer ernstige verkeersongelukken met deze dingen gebeuren. En daar zien we dan in ons hospital weer het resultaat van. Als je geluk hebt, want niet iedereen overleeft dit. Nummer 1 van doodsoorzaken onder toeristen in Benin is dan ook geen enge tropische ziekte, maar het verkeer. Al deze informatie liet ik nog eens even door mn hoofd gaan toen ik, sorry mam, toch achterop sprong. Tja, die groepsdruk ;) .
Maar prachtigmooi was het wel! Ik kijk echt mn ogen uit hier. Miriam vond het zo eng dat ze haar bestuurder stevig omarmde. Waar vervolgens alle mannen weer heel hard om moesten lachen en wat een glunderende bestuurder opleverde.
Ook was ik me ernstig bewust van het feit dat ik geen mobiel bij me had, niet wist waar ik precies was, geen Frans sprak en de beste man elk moment kon besluiten om een willekeurige bocht in te slaan zodat niemand ooit meer iets van mij zou vernemen.
Afijn, levend en wel werden wij gedropt op de plaatselijke (nouja, het was toch een aardig stukje rijden) markt. Geen jovo's (witkoppies) hier. Wel heel veel andere mensen. Als je je ooit hebt afgevraagd wat er gebeurt met de kleding die je netjes in vuilniszakken in de Leger des Heilsbak gooit; ze worden verkocht op een enge markt in Cotonou. De markt zelf was niet eng, maar de mensen wel. Het was ontzettend, super, heel erg, druk. Ik deed mijn uiterste best om de andere meiden in het oog te houden. Mijn Frans is niet zo best, maar de woorden die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg begreep ik helaas nog net wel. Het was echt niet normaal, mannen die met twee handen mn pols vasthielden, constateerden dat de bijbehorende hand ringloos was en vroegen: Do you want to marry me? Ik: No! Hij: But I want to marry you. Ik: Helaas pindakaas. En: LET ME GO!! Ik bedoel, opmerkingen kan ik prima negeren maar als mensen aan me gaan zitten word ik panisch. Ik koop binnenkort denk ik maar een ring, voor de illusie..
We zijn nog naar twee andere plekken geweest, steeds per zemmyjoan. Iemand kwam op het briljante idee om met zn drieën op één brommer te gaan zitten. Heel comfortabel was het niet, ik bedoel, ze zijn er niet op ontworpen.. maar het rape + kill scenario was hiermee in ieder geval uitgesloten ;) .
Het was een avontuurlijk middagje! Vanmorgen heb ik de verschillende projecten van Mercyships bezocht. Dit was ook erg indrukwekkend, maar daar zal ik morgen even over typen. Nu ga ik mijn cabinmate Lauren uitzwaaien, ze gaat weer terug naar de States..