Alle Amerikanen enthousiast: twenty-one!! You can drink!! En de Europeanen: Oh, we stop drinking at twenty-one.. Hospitality had koekjes voor me gebakken, wat meiden had een taart gemaakt, er was post uit Nederland en lieve berichtjes op mn deur.. (bedankt voor jullie mails en smsjes!!) dus jarig voelde ik me zeker! :)
Voor de ochtend had ik wel een ietwat bijzondere activiteit gekozen; de gevangenis! De meesten van mijn vrienden gingen, dus ik kon niet achterblijven, vandaar. Ik had geen flauw idee wat ik kon verwachten, dus ik was enigszins overdonderd toen de gevangenis een soort van groot, ommuurd dorp bleek te zijn. Hier leven 2000 mensen, verdeeld in een vrouwen (met kinderen), mannen en jongeren afdeling. Grote pleinen, zand, huisjes, winkeltjes en zelfs een kerk waren aanwezig. En dan de stank.. niet te fijn. Het rechtssysteem schijnt in Benin nog redelijk prima en eerlijk te zijn. Vorig jaar, toen Mercyships in Sierra Leona was, lag het rechtssysteem volledig over de kop. Als je je broer niet zo aardig vond, kon je hem beschuldigen van moord en dan werd hij zonder proces en zonder pardon achter de tralies gezet, wachtend op zijn proces, die nooit zou komen. Treurig. Goed, enigszins geintimideerd door de bewaking en de blikken van de mensen kwam ik aan bij de jongerenafdeling. Of, jongensafdeling, meiden begaan blijkbaar geen misdaden. We waren met zes mensen uit de diningroom, onze teamleider en twee vertalers. Het doel van ons bezoek was om met deze tieners in contact en gesprek te komen, en ze hoop te bieden. Ik had verwacht dat ze ons liever kwijt dan rijk zouden zijn, maar dat viel alles mee. We zongen wat met ze, jembee erbij, voetbalden wat en de vertaler hield een soort van korte preek (denk ik, het was in de plaatselijke taal, Fong). Toen mochten ze vragen aan ons stellen. Weer ging ik uit van het slechte van de mens en verwachtte ik vragen over drugsdeals en huwelijksaanzoeken, maar ze vroegen of we alsjeblieft voor ze wilden bidden. Oh. Dus deden we dat, heel bijzonder.. De teams van Prison Fellowship International gaan regelmatig naar deze plek. Ze leren de gevangenen een vak, zoals kleding maken, eten bakken, brommers repareren.. iets tegen de verveling en iets wat er hopelijk voor zorgt dat ze als ze vrij komen op een eerlijke manier aan hun geld kunnen komen. I was impressed!
's Middags konden we het schip niet af, want we gingen 100 meter varen (jawel!), zodat onze havenplek schoongemaakt kon worden. Dus speelde ik met drie Amerikanen en Annemarie de Kolonisten van Catan. Wat de beste man er niet bij had verteld was dat hij drie (3) uitbreidingspaketten had, waarvan één zelfontworpen. Ik weet niet of je ooit het filmpje van Jiskefet over stiften hebt gezien, maar dat was hoe ik me voelde..Met Lea, Jessica, Dorothea, Miriam en Annemarie gingen we uit eten bij de Thai. Jessica voelde zich enigszins in de war toen ze besefte dat ze in Afrika in een Frans sprekend restaurant Thais at met een stel Engelssprekende Duitsers om de verjaardag van een Nederlands meisje te vieren.. maar gezellig was het!
Ik moet toegeven dat ik het echt had getroffen, want 's avonds was er een groots feest georganiseerd in the 80's style. De Leger des Heils markten waar ik eerder over vertelden kwamen hierbij weer goed van pas! Het was super.. in het donker, boven op het dak van een enorm schip dance till you drop met een groep mensen uit 40 verschillende landen, wind door je haren en de zee om je heen, I loved it!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten