Over mooie kinders, genante momenten en gevaarlijke situaties..

Remember Ibrahim? Zondagmiddag was ik samen met Jessica weer even in het hospitalitycentre en mocht Ibrahim daar weer ontmoeten, nu na zijn tweede operatie. Wat zag hij er goed uit! Vergeleken met de vorige keer dan.. Vol trots vertelde hij mij (en ik was blij dat ik mijn zelfstudieboek Frans nog even had opengeslagen) dat hij nog maar drie dagen hoefde te blijven, dat hij dan nog één keertje voor controle naar het schip moest komen en dat hij dan (hij maakte een groot 'zoef' gebaar met zijn arm) naar huis mocht. Ik was blij voor hem! Opnieuw was de middag met ballonnen, de Afrikaanse versie van Jan Huigen in de ton en wat liedjes zingen een groot succes.. I love this place. Wat zijn ze mooi he?

Het Engels praten gaat ondertussen automatisch, dat is fijn. Alleen zorgt dat ervoor dat ik soms kleine Nederlandse woorden tussen mn zinnen doorgooi. Dat leverde gisteren een ietwat genante situatie op, helaas. Ik was hard aan het werk in de diningroom, en Jessica stelde mij een vraag. Ik wou iets zeggen in de trant van; dat kan niet hoor. Maar in de haast maakte ik dus een combinatie; You cannot do that hoor. Aangezien ik in het Nederlands een klein splaakgeblek heb, keek ze mij geschokt aan en besefte ik mij dat ik haar zojuist ontzettend grof had uitgescholden.. ai. Maar waarschijnlijk dacht ze; nee ik heb het vast verkeerd verstaan.. zulke dingen zou Dinante nooit zeggen! Hoop ik. Afijn, ik zal beter opletten..

Maandag was er een probleem met de tonijn. Het stond waarschijnlijk al dagen en dagen in de koelkast en dat was men vergeten. Ik had net voor het eerst op het schip tonijn gegeten en dacht dat ik het gewoon niet lekker vond. Tien minuten na de start van de lunch kwam Mary-Lou in paniek naar ons toe, er was iets fout met de tonijn. Best wel ernstig fout. Als vis verrot, wordt er een enzym vrijgemaakt, wat nogal giftig is. Een paar mensen kregen een ontzettend rood, opgezwollen hoofd en een hartslag van 200/minuut (niet goed). Ze werden aan de hartbewaking gelegd en kregen een iv (infuus) zodat ze de troep snel weer kwijt zouden raken. Ik wist nog iets te goed wat het was om ziek te zijn en weigerde opnieuw in mijn bed te gaan liggen. Wonderbaarlijkerwijs voelde ik me prima, ik was blij!

Morgenochtend ga ik van 6-7 zwemmen (bizar, ik weet het, maar ik moet echt eens in beweging komen) en daarna naar een katholiek weeshuis. Twee dagen vrij!

Het Internet is op het moment ontzettend sloom, daarom laten de foto's nog even op zich wachten.. volgt!