Eindelijk, eindelijk, waren mijn twee vrije dagen aangebroken! Tijd om de boot af, Afrika in te gaan! Dat stond eigenlijk pas voor maandag op de planning, maar zondagochtend kreeg ik al een mooie verrassing. We waren al op tijd klaar met de afwas, en er was een wardservice gaande (een kerkdienst op de ziekenzaal). We hoeven alleen maar de muziek te volgen om er te komen. Wauw! Vergeet de duffe mensen met de slaap nog in de ogen, hier ging het los! De patiënten die niet aan een infuus gebonden lagen waren hun bed uit gekropen en stonden zo goed en zo kwaad als het ging te zingen, dansen, klappen en trommelen.. ik kreeg er echt kippenvel van, zo mooi, zo oprecht! In een hoek zat een man te gorgelen en te kwijlen in een bakje. Af en toe moest ik mijn stoel aan de kant schuiven omdat er een patiënt in een bed langs moest. Ik kon geen klap van het hele gebeuren verstaan, maar het raakte me.. Een man sprak een hoopvolle boodschap uit Joh. 14. Na driekwartier stond ik alweer in de keuken, maar it had made my day.. !
Maandag was dan mijn eerste echte vrije dag, ik kon slapen tot maarliefst 7 uur, wahoe! Chelsea, Rebekka en ik hadden ons klaargemaakt voor een dag tuinieren met Jean-Claude, een man uit Congo die nu al een jaar of 9 met zijn vrouw bij Mercyships werkt. In het plaatsje Hevie werkt hij met vrijwilligers aan zijn project. Ik had geen flauw idee wat me te wachten stond, maar deze dag was super! So, na een fantastische rit met enkele bijna-doodervaringen (een aftanse jeep zonder gordels, een onverharde weg, kuilen van een halve meter diep, Zimmy Johns (de brommers) waar complete gezinnen op vervoerd worden, geen verkeersregels, geen stoplichten, chaos) kwamen we een uur later aan bij het centrum dat Mercyships heeft gebouwd. Hier worden op het moment tien mannen opgeleid die straks het centrum moeten gaan leiden. Het idee is dat hier studenten voor enkele maanden komen wonen en getraind worden in landbouw. Ze wonen dan op het centrum en werken op het land (ik heb geen verstand van hectares enzo, maar het leek me nogal groot). Dus zo houdt het project zichzelf draaiende ook als de boot weer vertrokken is. 's Ochtends begonnen we met een soort van bijbelstudie en toen gingen we hard an 't werk! Wat betekende, ik ging onkruid wieden. Het was een prachtige omgeving, de zon brandde in mijn nek, we werkten in van die lange rijen.. ik voelde me alsof ik zo'n negro-spiritual moest gaan zingen, maar helaas kende ik er geen.. De principes die voor het landbouwen worden gebruikt zijn nogal anders dan in Nederland. Zo worden er geen pesticiden gebruikt (te gevaarlijk met grond/drinkwater enzo), geen kunstmest, geen tractoren. Ze gebruiken planten als knoflook om de insecten weg te jagen en ze planten bonen naast de mais omdat dat een soort van symbiose zou vormen. Voor de rest moet ik toegeven dat ik het niet helemaal snapte ;) . 's Middags kreeg ik een Afrikaanse lunch (geplette maispudding, een halve vis met alles erop en eraan, een spinazie achtige drab en sambal), ja het smaakte net zo heerlijk als het klinkt! Jummie. Gelukkig kon ik een blij gezicht trekken en mijn bord bijna leeg eten. Toen begon de les. Ik dacht dat het een korte uitleg zou zijn, maar wat volgde was een twee uur durende Franse lezing over fotosynthese, kruisbestuiving, ongedierte en weet ik het wat. Ik trok het echt niet meer (en een leerling met mij, hij viel in slaap, van zijn stoel, ha!) en ben een vrouw iets verderop gaan helpen met de mais van de kolven halen. Het was een interessante dag geweest, en het was goed om even van het schip weg te zijn.
Ik kwam helaas wel een uur te laat voor mijn nieuwe crew-meeting, dus volgende week moet ik weer terug komen (ja, ze zijn streng..) .
Vandaag had ik niks gepland, ik moest helaas toch om 07:45 alweer bij de community meeting zijn, waar ik, samen met ong. 30 anderen, als nieuweling werd voorgesteld. Daarna ben ik mijn bed weer ingekropen, ik was zo afgepeigerd van de laatste week..
Ik heb met Bonny-Jean en Chelsea eerst even lekker in de zon gezeten en toen zijn we naar een markt gelopen in de stad. Ik keek mijn ogen uit! En de marktmensen ook, want oranje haar zien ze niet elke dag.. Ik heb een mooie lap stof gekocht waar een vrouw voor mij een rok van gaat maken.
Over mijn misschien-overplaatsing, dat zit er voorlopig helaas nog niet in.. wel is mij een andere mogelijkheid geboden voor een baantje van 1 dag in de week. Dat is meer iets administratiefs, maar wel in de ward, wat me dus de mogelijkheid zou geven om met de patiënten en artsen in contact te komen. Dat zou ik dan bovenop mijn diningroom job doen. Ik ga kijken of ik volgende week eens kan zien wat die baan precies inhoudt, het klonk wel goed! Daarnaast heb ik zojuist mijn eerste patiënt geadopteerd, een meisje van 18 die gisteren is geopereerd. Dus haar ga ik morgen maar eens opzoeken. Ook mag ik een dag meelopen met het eyeteam en the dentalteam, dus voorlopig hoef ik mij zeker niet te vervelen!
Het is hier helaas niet allemaal vreugde en vrolijkheid, er is gisteren een baby is op de IC overleden. Ook was er een baby die gisteren geopereerd zou worden aan een hazenlip, maar bij aankomst al overleden bleek te zijn, omdat de familie de baby geen eten meer wou geven omdat ze dachten dat het vervloekt was. Heartbreaking. Maar we moeten ons focussen op de levens die hier wel ingrijpend veranderd, genezen en nieuw worden..
Ik ga maar weer eens lekker vroeg mijn bed in, de komende twee dagen sta ik weer in de diningroom!
Ik ben niet snel geshockeerd. Niet als het om medische dingen gaat. Ik heb vaak genoeg naar discovery gekeken om te weten dat het lichaam vreemd in de fout kan gaan. Toch moest ik even tegen mn tranen vechten toen ik Ibrahim zag.. Ik kon niet uitvinden waar zijn neus stopte en zijn mond begon. Zijn gezicht was als een schilderij, waar iemand met zijn handen een grote veeg in heeft gemaakt, zodat alle kleuren en vormen door elkaar gaan lopen. En dit was niet voor, maar na de operatie.. 
Toch was hij een van de vrolijkste jochies die ik ooit heb ontmoet. 
