Over een dagje in de diningroom..

Ik heb wel eens gedacht, waarom studeer ik eigenlijk? Iets als borden afwassen ofzo, dat lijkt me eigenlijk een prima baan! Met alle respect voor mensen die borden wassen, het blijkt mijn roeping niet te zijn.. Toch vermaak ik me ontzettend in de diningroom van dit schip. Om een iets beter beeld te geven van wat ik nu bijna 40 uur per week doe, hier een dagje (afgezaagd, sorry, ik weet het) uit het leven van de diningroom staff.
05:30 uur. Ik gebruik mijn mobiel als wekker. Iedere ochtend word ik verschrikt en vol verwarring wakker: WIE waagt het mij midden in de nacht te sms’en! Oh. Werk. Goed, ik hijs mezelf in mijn spijkerbroek, mercyships t-shirt en schoenen en prober verwoed wakker te worden. Ik ben een ochtendmens, maar ook ik ken mijn grenzen. Ondertussen probeer ik alles in het donker te doen, want als ik de lamp aandoe, wordt Sonja wakker, en dat vindt zij niet fijn. Nee, niet fijn. Priska zit ook in mijn team, dus haar kom ik elke ochtend tegen. ‘Goodmorning..’ En we werpen elkaar wat wanhopige: ik-trek-dit-niet-maar-denk-dat-ik-het-aankan-blikken toe. Dat verbroedert en dat helpt. Om 05:59 zet ik mijn prachtige pet op mijn hoofd, want ja, haren in hun eten vinden mensen ook niet fijn. Vervolgens loop ik de deur uit, de hoek om, de trap op, en tadaa daar is de diningroom!
Hier ontmoet ik de rest van mijn uitgeslapen team! Misschien leuk om wat meer over hen te vertellen. Onze teamleader is Miriam uit Duitsland. Ze blijkt heel dichtbij Groningen te wonen, toch spreken we elkaars taal niet.. Anyways, ze is 30 en volgens mij is ze een ontzettend geslaagde zakenvrouw. Nu werkt ze vier maanden op het schip en dat doet ze met veel enthousiasme! Priska is 27, komt uit Zwitserland en werkt bij een accountancy kantoor. Haar moeder komt uit Ghana en daarom is ze heel populair op het schip bij de Ghanese dayvolunteers; ‘Sister, sister, have lunch with me! E-mail me! Phone me! Love me! (Nee, dat laatste zeiden ze niet, maar dachten ze wel..). Tot op heden houdt ze ze op een veilige afstand. Al maakt facebook het er niet makkelijker op. Jessica is 18, net klaar met Highschool en komt dus uit The States. Op haar tweede dag hier werd ze door een oogarts uitgescholden voor stupid American en dat was niet leuk (oke, daar zat wel een verhaal achter). Maargoed, zelf heeft ze ook niet al teveel op met haar vaderland, en graag wil ze op een dag in een koud, donker land gaan wonen. Misschien is Nederland een idee. Jessica houdt van kunst en muziek en heel erg vreemd doen, dus dat brengt leven in de brouwerij! Francis komt uit Canada, naar haar leeftijd durven we niet te vragen, maar ze heeft achttien kleinkinderen. Haar gezondheid laat haar wat in de steek en als ze een stapel borden draagt ben ik wel eens bang dat ze doormidden breekt. Ze bibbert en heeft een kapotte knieschijf. Maar ze is heel lief. Ze is hier samen met haar man, hij is apotheker. Het is niet hun eerste keer op het schip en ze hebben de halve wereld al over gereisd. Dan zijn er de dayworkers. Loveth (mooie naam!) is 23 en komt uit Nigeria. Ze vertelt ons spannende verhalen over de stad Warrie, waar mensen elkaar met honkbalknuppels te lijf gaan en waar nog geen blanke ooit levend van is teruggekeerd. Jessica zal graag een weekendje hier gaan kijken, maar ik vind Loveth’s verhalen wel spannend genoeg. Ze studeert iets met economie en gaat daar volgende maand mee verder. Bona is de Afrikaanse versie van mijn opa Kamphuis. Hij is een trouwe, harde werker uit Benin. Zijn Engels is niet zo denderend, dus onze gesprekken herhalen zich elke dag: ‘Bonaaaaa!’ ‘Dinaaaaaa!’ ‘Comment ca va?’ ‘Ca va bieeeen!!!’ En dan moet hij heel hard lachen en ik ook. Antoine is ook een dayworker uit Benin. Hij kan ook hard werken, maar kan ook vooral veel tijd besteden aan het smeren van allerlei broodjes die vervolgens in kleine zakjes en daarna weer in grotere zakken verdwijnen. Ik vermoed dat hij zijn gezin ervan onderhoudt. Hoeveel kinderen hij heeft, weten we niet, maar hij gebaart ons dat het er karren vol zijn. Interessant.
Dat is dus ons team! En we gaan het ontbijt maken. Dat houdt in, zorgen dat er genoeg borden en bestek zijn, zeven soorten cornflakes uitstallen, brood in de snijmachine gooien, drinkingmachines met jus d’orange en meer vullen, koffie zetten, jam en pindakaas in bakken doen, dat soort dingen.. Ook moeten we paketten eten maken voor het ziekenhuis (30 broden, 10 liter melk, 4 pakken boter, grote hoeveelheden..) en de teams die het land ingaan. Klokslag half 7 wordt het ontbijt geopend. Dan beginnen er drie mensen met de afwas (want, ja, er komen meer dan 400 mensen eten) en zorgt de rest ervoor dat alles aangevuld en schoon blijft. Om klokslag half 8 sluiten we de line en kunnen we de tafels schoonmaken, de vloer vegen en soppen, de keuken schoonmaken. En tussendoor ontbijten we zelf ook.
Elke ochtend zijn er devotions. Dat varieert van swingen met de Afrikaanse dayworkers, tot programs-reporting time (wat er gaande is binnen Mercyships) tot een bijbelstudie. In ieder geval, een goed moment van je dag om even stil te staan bij the bigger picture.. Daarna maken we de rest van de afwas af en begint om 09:15 onze pauze! Tijd voor een dutje, een kopje koffie, een cursus Frans of een muziekje..
Om 11:00 herhaalt het hele ritueel zich voor de lunch (tot 14:00) en om 16:00 voor het avondeten. Meestal zijn we rond 19:30 wel klaar.
Dit klinkt misschien niet heel spannend, maar het is eigenlijk een erg sociale job. De hele bemanning komt natuurlijk langs om te eten en met iedereen kun je even een praatje maken. Dat is leuk! Het grote (echt grote) voordeel van werken in de diningroom, vergeleken met de andere niet-medische departments, is ons rooster. Ik werk de ene week vijf en de andere week slechts twee (!) dagen! Dus dat geeft me de mogelijkheid om doordeweeks met allerlei projecten mee te gaan. En daar kom ik tenslotte voor...