Over ziekte en hoop...

Ik ben niet snel geshockeerd. Niet als het om medische dingen gaat. Ik heb vaak genoeg naar discovery gekeken om te weten dat het lichaam vreemd in de fout kan gaan. Toch moest ik even tegen mn tranen vechten toen ik Ibrahim zag.. Ik kon niet uitvinden waar zijn neus stopte en zijn mond begon. Zijn gezicht was als een schilderij, waar iemand met zijn handen een grote veeg in heeft gemaakt, zodat alle kleuren en vormen door elkaar gaan lopen. En dit was niet voor, maar na de operatie.. Toch was hij een van de vrolijkste jochies die ik ooit heb ontmoet.

Vandaag was ik in het hospitality centre, de plaats waar mensen verblijven voordat ze opgenomen worden. Of waar ze verblijven tussen twee operaties, zoals Ibrahim. Zijn thuis was te ver weg namelijk. Miriam en ik hebben gelummeld, bellen geblazen, rondjes gerend, uit een Franse kinderbijbel gelezen, een heuse Beninse soapserie gekeken (humor van het niveau: man gaat naar wc en krijgt het slot er niet meer vanaf.. right), en met nog meer mensen gepraat. Gelukkig kan Miriam wél Frans.

Ik sprak (Engels gelukkig) met een man uit Nigeria (aardappel grote tumor onder zijn oor) die zich boos maakte over zijn regering. Er is een kleine Moslim-minderheid aan de macht, die het christendom niet toestaat. Vandaar dat Mercyships ook werd geweigerd. En de christenen daar worden vervolgd. Heftig.

Wat me opviel, was dat er geen sprankeltje wanhoop, geen verdriet was te bespeuren in het gebouw. Het was een plek van hoop! Een kans om te leven..

Het was goed om hier te zijn vandaag.. en deze mensen kom ik straks op de boot weer tegen. Ik hoop dat ik snel terug kan keren naar deze mooie plek!

Eindelijk foto's op flckr!