Arrived..

So, here I am!! Poeh.. ik weet echt niet waar ik moet beginnen. Het voelt alsof ik al twee weken van huis ben, de afgelopen 36 uur waren de bizarste die ik ooit heb meegemaakt. Voor de korte versie: Ik ben in Benin, het gaat goed, slaap in een cabin met 10 meiden, het is super gezellig en er zijn geen Nederlanders (op mijn afdeling).
Voor de lange versie..
Wauw. Dinsdagochtend zijn mijn ouders, broertjes en ik vroeg in de ochtend vertrokken naar Parijs. Ik was zo blij dat ik geen afscheid meer hoefde te nemen (tenminste, dat dacht ik, Arianne en Vianne hadden zich in de kofferbak verstopt, wha). We hebben een spoedbezoek aan de stad gebracht, maar hebben nog best veel kunnen zien! Even dat vakantiegevoel. De volgende dag was het dan eindelijk zover, het vliegtuig! Heel apart, in het restaurant bij de terminal waren we de enige blanken. Het besef dat ik binnen enkele uren écht in Afrika zou zijn begon langzaam tot me door te dringen.. Eenmaal bij de gate ging ik op zoek naar mede Mercyshippers. Ik had mijn Mercyships-tshirt aan, dus ik dacht, als ik maar genoeg rondjes ga lopen word ik hopelijk vanzelf aangesproken.. Dat werkte helaas niet, ik ontmoette wel een meisje uit Denemarken die haar vriend in Benin ging opzoeken. Heel kort voor vertrek hoorde ik achter mij iemand zeggen 'it's a missonary hospital ship...' dus ik : 'Did you say mercyships??'. Ja! Ik ontmoette zes mensen, een echtpaar uit Canada en vier mensen uit the States. Ik was wel het mietje van het gezelschap, want ze bleven allemaal voor minstens een jaar of twee.
Anyhow, ik werd helemaal achterin het vliegtuig gedropt, naast een grote Congoleese man die anderhalve stoel in beslag nam. Niet heel comfortabel. Hij was vastbesloten een gesprek met mij aan te knopen alleen er wilden alleen maar Engelse woorden in mn hoofd naar boven komen.. heel irritant..
Het vliegveld. Dit was de grootste chaos die ik ooit heb gezien! Het was zoo druk. Bij de douane deden ze erg lastig, maar toen er ineens iemand mersiesjiep!!! riep, kregen we allemaal een stempel en mochten we er door. De bagageband bleek de volgende uitdaging. Stel je een gemiddelde gymzaal voor, met twee bagagebanden en 500 mensen. CHAOS. Afijn, na twee uur wachten had ik mijn tassen gespot, ik kon naar een Canadees roepen dat hij mijn tas eraf moest sleuren en vervolgens werd deze over de hoofden van velen naar onze bagagekar gebracht.
Omdat de Afrikaanse bevolking niet volledig betrouwbaar blijkt te zijn, werd er bij de ingang gecheckt of je label wel overeenkwam met je sticker in je paspoort, dat kostte weer een half uur..
En toen! Zagen we de mensen die ons op kwamen halen.. werden we in de mercyships jeeps gedropt en sjeesde ik ineens dwars door Cotonou. Zo onwerkelijk.. zo warm, zo klam, zo crowded..
Het was heel gaaf om het schip te zien.. ik had er zo lang naar uitgekeken en hier was tie dan!! Het is echt een drijvend dorp. We moesten een hele zooi papieren invullen en mochten nog even lekker wat eten. Ik slaap met 10 meiden in een cabin. De meeste zijn Amerikaans.
Een roommate heeft me een snelle tour over de boot gegeven.. wauw, wat is het grooot. Ongeloofelijk.
Ik ben heerlijk in mijn bedje gaan liggen.. heb breakfast geskipt.. zat in mijn pyjama op de bank een koekje te eten, mijn paperwork door te nemen en las ineens dat ik om tien uur verwacht werd voor mijn eerste workmeeting. Great. Hmpf. Dus ik sprong snel onder de douche, toen er een firedrill kwam. (als in: een keihard alarm 7x, FIREDRILL, en iedereen die in dokterspak danwel pyjama naar buiten stormt). Een goed begin van de eerste dag! Buiten ontmoette ik Mary-Lou, een amerikaanse vrouw die over de diningroom gaat. Wauw, wat een geweldig mens! Ze kwam vol enthousiasme op mij afstormen en viel me om de nek: I am sooo glaaad to finally meet you!! Vergeleken met de gemiddelde Amerikaan ben ik een koude kikker. Will work on that.
Goed, deze vrouw heeft mij in al haar enthousiasme uitgelegd hoe de diningroom werkt en waar de brandblussers e.d. te vinden zijn. Tegen lunchtime stond ik achter de afwas, hard, hard te werken!!! Wel heel leuk werk.. we moeten ervoor zorgen dat mensen kunnen eten, dus dat varieert van afwassen, tot eten bijvullen, alles schoonmaken, koffie tappen.. de sfeer is super! Er zijn veel verschillende mensen in de diningroom, van advocaten tot economen tot highschool verlaters... nice.
's Middags ben ik naar het zwembad geweest, daarvoor moesten we een half uur door de stad lopen. Indrukwekkend.. de mensen, de hutjes, de brommers (mensen rijden hier op brommers ipv in auto's).. wauw, langzaam besefte ik dat ik niet in Amerika, maar in Afrika was..
Okee. Ik kan niet zo heel helder meer typen, ik heb echt heel slecht geslapen vannacht.. ik ga straks maar lekker in mijn bedje liggen.. ik werk de komende dagen van 06 tot 21. Dus ik hoop lekker in mijn ritme te komen, het werk in de vingers te krijgen, mijn Engels wat bij te shapen.. dan kan ik volgende week tijdens mijn vrije dagen het binnenland in, dat lijkt me echt gaaf..
Dus.. tot zover!! Bedankt voor jullie medeleven :) ! Liefs, Dina (handig dat ik gewend ben geraakt aan die naam, want Dinante is echt onuitspreekbaar ;) )