Eenmaal terug op de boot had ik een half uur om te eten en me om te kleden, we gingen namelijk naar een voetbalwedstrijd! Ghana-Benin. Ghana had zichzelf al gekwalificeerd voor het WK in 2010 en de Africacup. Benin kon het WK al niet meer halen, maar als ze deze wedstrijd zouden winnen zouden ze nog naar de Africacup kunnen. Ernest en Enoch zijn 100% Ghanees en Priska voor de helft, dus sloten we ons aan bij de Ghanese supporters. Ik snapte niet waarom we drie uur van tevoren weggingen, de wedstrijd was namelijk in het stadion in de stad. Maar dat werd snel duidelijk.
We pasten niet meer in een Mercyships auto dus moesten we zelf een taxi fixen. Iemand wou ons voor 200 CFA per persoon (30 eurocent) wel meenemen. Je leert elkaar weer een stukje beter kennen als je een kwartier bovenop elkaar zit. En we gingen ook niet echt snel meer, met negen mensen in een klein koektrommeltje. Maar we kwamen vooruit! Wat was het een chaos toen we aankwamen.. zoveel mensen en we konden de Ghanese ingang niet vinden. De wedstrijd was uitverkocht. Een kaartje (tweederang) kostte drie euro. Ondertussen probeerde mensen ons vanalles aan te smeren, en wilde mensen ons aanraken, gewoon omdat vijf van ons blank waren.. We moesten ongeveer een kilometer in de rij staan. Ik deed mijn uiterste best om niet omver gereden te worden, de rest van de groep in de gaten te houden en tegelijkertijd een treurige mevrouw uit te leggen dat ik écht geen groen-geel-rood lintje van haar wilde kopen. Het was waarschijnlijk daarom dat ik vervolgens te traag reageerde. Priska: ‘Ehm, Dina, what is he doing?’ Ik keek achterom, zag net iemand wegrennen en besefte dat hij mijn kaartje had gejat. ‘My ticket! He stole my ticket!’ Dat was alles wat Priska nodig had om de achtervolging in te zetten. Ze stoof als een malle de menigte in. Dat vond ik een beetje eng, dus ik stoof achter haar aan. Geen goed idee, want het volgende moment was ik én Priska én de rest van de groep kwijt. Na twee seconden in een lichte staat van paniek te verkeren, zag ik Ernest, onze grote (echt grote), stoere, zwarte Ghanees. Hij rende achter Priska aan, maar ze was de man uit het oog verloren. Helaas. We zouden wel een nieuw kaartje fixen. Toen bemerkte ik dat ook mijn geld uit mijn andere zak was verdwenen (iets van 30 euro) en zelfs mijn flesje zonnebrand. Zo frustrerend! Het zij zo. De rij bewoog ineens supersnel. Ik had nog steeds een kaartje nodig. Maar alles wat ons werd aangeboden waren derderangskaartjes, en dan kon ik niet bij de rest zitten. Toen was de securityguy ineens al daar. Hij drukte de groep erdoor en sleurde mij terug. Ik zette een heel wanhopig gezicht op en Miriam en Priska legden uit dat ik was beroofd. Hij liet me erdoor. Vervolgens hebben we zes keer een kwartier in de verkeerde rij gestaan. De Ghanasupporters waren ver te zoeken. Bij de zevende poging hadden we de goede rij te pakken, maar de beveiliging was hier iets strenger dan we konden gebruiken. Want ik had nog steeds geen kaartje, maar hier, na de eerste controle, werden natuurlijk helemaal geen tickets meer aangeboden. We besloten de man eerst proberen te overtuigen, als dat niet lukte zouden we hem omkopen. De man bleek inderdaad meer dan vastberaden te zijn mij niet door te laten. Ondertussen werd er zo geduwd, gedouwd en getrokken, dat was niet grappig meer. Miriam (ja, ik had zelf geen geld meer..) zwaaide met 5000 CFA’s (dus 2,5x de prijs van het kaartje). Maar hij weigerde. Hij weigerde! Was West-Afrika dan toch minder corrupt dan gezegd wordt? Een man achter ons fluisterde in Miriams oor dat ze het wat subtieler moest aanpakken. Dus frommelde ze het briefje in haar hand, we wachtten een minuutje, en toen drukte ze het in de hand van de securityman. Hij knikte even naar haar. Liet ons toen weer even wachten, scheurde het kaartje van een andere supporter en gaf mij heel snel en ongemerkt de andere helft. Slim! Ik was zo blij eindelijk binnen te zijn.. De sfeer in het stadion was heerlijk uitbundig, de zon scheen als een gek en er waren veel mensen met schuiftrompet. Slechts 10% kwam voor Ghana supporten en er waren drie goede spelers uitgeschakeld door malaria. We hadden dus een belangrijke taak. Het was ontzettend leuk (en warm) om mee te maken! We zwaaiden vrolijk met onze Ghanese vlaggetjes en af en toe moesten we met een supporter op de foto omdat we de enige blanke supporters waren. Na 90 minuten waren er helaas geen doelpunten gevallen. Maar het was in de extra tijd dat Benin scoorde. Ernest is er van overtuigd dat ze daarvoor betaald hebben, want zij hadden de wedstrijd nodig en Ghana niet. We will never know..
De stad werd helemaal gek. Een feest barstte los!! Er werd getoeterd, geschreeuwd en gejuicht. Iedereen kwam zijn huis uit. Het verkeer liep compleet vast. We vonden een taxi, maar we moesten vijf keer zoveel betalen als op de heenweg. Nouja, we deden er dan ook vijf keer zo lang over. We zaten nu met negen mensen in een kleine Toyota Creation. Ik zat klem op de voorbank naast Ernest onze stoere en grote (erg grote) Ghanees. Mijn arm hing uit het raam en mijn arm is blank. Dus stopte er af en toe een motor om aan te bieden om mij achterop verder te vervoeren. Lief aangeboden, maar bedankt. Drie kerels sprongen op de motorkap (ja, we reden echt niet hard..) maar onze bestuurder reed gewoon door. Vier agenten probeerden het verkeer te regelen, zonder succes.. Een man met een vijf liter wodkafles deelde shotjes uit aan voorbijgangers. Misschien geen heel goed idee. Wat een chaos! Ik was blij weer terug te zijn op het schip.. en mijn benen te kunnen strekken. En mijn verbrandde hoofd (want ja, die gestolen zonnebrand..) te kunnen aanschouwen. Morgen weer gewoon oud en vertrouwd aan het werk. Lekker rustig..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten