Van 19 aug tot 01 dec ben ik op de 'Africa Mercy' van Mercyships in Benin. Ik heb er ontzettend veel zin in en kijk uit naar alle avonturen die ik mag gaan meemaken! Hier kun je mijn verhalen meebeleven, leuk als je een berichtje achterlaat! Liefs - Dinante

dinsdag 6 oktober 2009

Over geloof, bijgeloof en mooie operaties..

Het was in een van de wardservices dat de man zijn verhaal vertelde. Hij leidde zijn leventje in Benin en ging naar school. Totdat op een dag zijn been begon te zwellen. En te zwellen, en te zwellen. Zijn linkerbeen werd zo dik dat hij niet meer kon werken. En zijn werk had hij nodig om zijn opleiding te kunnen betalen. Zie hier het probleem. De man zocht hulp bij een arts. Deze constateerde dat de man leed aan elefantiasis. Dat houdt kortgezegd in dat je been erg dik wordt (een olifantenpoot) door langbestaand (lymfe-)oedeem. De huid wordt helemaal leerachtig. De arts kon niet echt wat voor de man betekenen, want operaties zouden erg duur zijn. Hij raadde de man aan om zijn heil te gaan zoeken bij een fetish (voodoo) priester. Zo gezegd, zo gedaan. De priester wil voor je bidden en allerlei creepy rituelen uitvoeren, zolang je maar betaalt. Het laatste salaris van de man ging dus op aan deze priester en ondertussen ging het alleen maar slechter. Zijn been was nu zo groot geworden dat een kleermaker een speciale broek voor hem moest maken, met zijn onderbeen 1 meter in omtrek. Hij kon niet meer naar school en niet meer naar zijn werk. Zijn leven was uitzichtsloos.. totdat een groep zendelingen zijn dorp bereikten. Ze vertelden de man over het evangelie en dat ze konden bidden voor zijn been en dat er hoop was. Nu mag je het volgende geloven of niet (I do); maar de zwelling begon af te nemen. Nee, hij was niet genezen en zijn been was nog steeds enorm, maar hij kon in ieder geval weer aan het werk en zijn leven weer wat inhoud geven. Op een dag besloot hij een kijkje te gaan nemen in Cotonou. Hij liep wat rond en kwam toevallig (mijn geloof in het toeval is niet heel groot) bij een groot veld, waar een enorme mensenmassa samen was gekomen. Nieuwsgierig als de man was, ging hij ernaar toe en vroeg waar iedereen op stond te wachten. Ze vertelden hem over Mercyships en over de operaties die zij uitvoerden. De man kreeg hoop. En een verwijskaart. En een operatie. En nog een operatie. En nu stond hij hier, met krukken en een ingezwachteld been. Hij was blijer dan blij en gelukkiger dan gelukkig. Het was zo mooi, het gaf me kippenvel..
Enkele dagen later mocht ik zelf een ochtend operaties bijwonen. Na drie jaar geneeskunde studeren had ik daar nog steeds geen kans voor gekregen, so I was excited! En enigszins nerveus, want de artsen wisten dat ik al drie jaar geneeskunde studeerde, en ik wist dat al mijn kennis van de anatomie ver te zoeken was. Ik kreeg een comfy blauwe outfit aan en mocht eerst kijken bij de ogen. Daar ging het er super efficiënt aan toe. De oogartsen deden ongeveer zes operaties per uur. Dat was mogelijk doordat de verpleegkundigen alle patiënten voorbereidden (als in; ze uitleg geven, eventueel met ze bidden, ze in hun OK-jas hijsen en ze goed op tafel leggen) en er zes tafels tegelijk in gebruik zijn zodat de arts een patiënt kan opereren, schone handschoenen aantrekken en door naar de volgende. Ik zag drie staaroperaties, waarvan één gecompliceerd en een oogtumor operatie. Fascinerend. Voor sommige patiënten erg eng, omdat ze nog nooit in een ziekenhuis waren geweest. Eén vrouw greep ineens naar haar oog, tot grote ontsteltenis van de arts, maar ze kon gelukkig nog net tegengehouden worden, in verband met steriliteit enzo.. Ik was erg dankbaar met mijn goed werkende ogen en ging verder naar een andere OK. Hier was een vrouw met een lipoom (goedaardige vettumor) in haar hals. Deze was 24 cm lang, 11 cm breed en 5 cm dik. Gigantisch dus. En hij liep natuurlijk dwars over slagaders en spiergroepen heen. De arts die haar opereerde is één van de beste max-fac. chirurgen ter wereld en mij werd verzekerd dat ik een bevoorrecht mens was dat ik hem mocht zien opereren. Dat nam ik maar aan. Ook hij had nog nooit zo’n groot lipoom in iemands nek gezien. In iedergeval maakte het veel indruk op me. De geur was even wennen, want er kwam veel dichtbranden aan te pas. Ik heb er twee en een half uur gestaan, maar was er niet vanaf het begin bij. Het was heel gaaf om mee te maken en dit gaat me straks weer wat studiemotivatie opleveren..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten